Stichting Indisch Dordrecht

Info

Stichting Indisch Dordrecht is 20 december 2010 opgericht, met als doel de historie van 65 jaar Indische Nederlanders uit Dordrecht in het gemeente stadsarchief onder te brengen.

Geschiedenis

Het was in 2011 alweer 65 jaar geleden dat de eerste zogenoemde repatrianten vanuit Indonesië naar Nederland kwamen. De meesten hebben de overstap met tegenzin gezet. De gevaarlijke situatie in Indonesië dwong de Indische Nederlanders echter te vertrekken uit de gordel van smaragd. In de jaren daarna volgden nog velen.

Zo kreeg onder andere Dordrecht te maken met de komst van Indische Nederlanders. Op 21 mei 1946 stonden er zo'n 500 gezinnen in Dordrecht ingeschreven. Zij werden onder meer gehuisvest in pensions zoals het Oranje Hotel aan de Johan de Wittstraat, pension Wolwever aan de Wolwevershaven en later ook in het pension aan de Nieuwe Haven.

In 1954 werd besloten om voor de Indische Nederlanders een aantal woningen te bouwen aan de Diepenbrockweg in de wijk Krispijn. Uiteindelijk belandden de meeste Indo’s in de wijken Crabbehof en Wielwijk.

Er is echter weinig te vinden over de Indische gemeenschap in de Dordtse archieven. De Indische gemeenschap heeft zich zo goed aangepast, dat een groot deel "vernederlandst" is.

De achterliggende gedachte van het grote evenement INDOrdt Fair 2011 was en is nog steeds: “Als er nu niet gewerkt wordt aan de geschiedenis van de Indische Dordtenaren, dan zullen veel verhalen en typisch Indische gebruiken verloren gaan en niet meer terug te vinden zijn in de historische archieven. En dat terwijl de geschiedenis van de Indische Nederlanders ook de geschiedenis van Nederland is.”

De Indo’s staan bekend om hun lekkere eten en hun gastvrijheid, maar dat is niet het enige dat er is. Achter elke familie schuilt een verhaal. Waarom zijn ze hier? Wat hebben ze meegemaakt? Wie zijn hun voorouders? Waarom praten er velen niet over?

De eerste generatie Indo's uit Dordrecht is grotendeels weggevallen. Hun verhalen zijn nooit gehoord. Daarom is er tijdens INDOrdt Fair 2011 hard gewerkt om de geschiedenis van de Indische Dordtenaren, zoals de vele verhalen en typisch Indische gebruiken niet verloren te laten gaan. Gelukkig was de mogelijkheid er nog om met enkele eerste generatie Indo’s een goede historie vast te leggen. Zij zijn tenslotte ons belangrijk erfgoed.

Hoe gingen ze in de afgelopen 65 jaar om met alle veranderingen en aanpassingen? Hoe vinden de Hollanders de Indische gemeenschap? Welke tieneridolen hebben in het voorprogramma van The Beatles gespeeld? Hoe zagen de wijken er in de begintijd uit? Wielwijk, Crabbehof, Krispijn, Reeland, de Staart. Wie heeft muziek voor de Sjah van Perzië gespeeld?

Het boek "Soedah, laat maar…" laat zien hoe de Indische gemeenschap na de officiële repatriëring uit Indonesië - sinds 1946 - in Dordrecht en omgeving zijn opgevangen, zich gevestigd hebben en wat er van hun geworden is. Verhalen van vijf generaties Indische Nederlanders en hun bezigheden zoals hun gezinsleven, carrière, cultuur, religie, sport krijgen in dit rijk geïllustreerd boek van meer dan 200 pagina's de ruimte. Voorzien van unieke beelden en persoonlijk materiaal vormt dit een kaleidoskoop aan verhalen over hun identiteit en assimilatie in een voor hun vreemd land met een eigen cultuur.

Ook is er in het boek aandacht besteed aan de Dordtse kunstenaar Frans Lebret en de schrijver François Valentijn. Twee prominente Dordtenaren die in Indonesië gewerkt hebben en wiens werken in de Dordtse musea te zien zijn.

Echter blijven wij op zoek gaan naar verhalen, foto's en ander beeldmateriaal. De stichting wil dat er zoveel mogelijk historie over de Indische Nederlanders uit Dordrecht bekend en vastgelegd is in het archief van de gemeente Dordrecht. En dat in de toekomst de historie wordt aangevuld met nieuwe informatie van de volgende generatie. De geschiedenis van de Indische Nederlanders in Dordrecht is ook de geschiedenis van Dordrecht.