Domestic Identity

Geschiedenis

Visie.

Onzichtbare regisseur.

Architectuur kan als instrument ingezet worden om bij mensen een bepaalde beleving op te wekken en is op deze wijze faciliterend ten behoeve van de mens. Architectuur kan ook van invloed zijn op hoe mensen de omgeving ervaren en de architect kan als een onzichtbare regisseur een positieve omgeving trachten neer te zetten.
Doordat ik geboren en getogen ben in Wit-Rusland ben ik opgegroeid met de Russische bouwmethode gebaseerd op uniformiteit, effectiviteit en efficiëntie en waarbij het individu een ondergeschikte rol speelde. Aan één kant fascineert deze pragmatische efficiënte aanpak mij aan de andere kant mis ik het menselijke aspect waarbij rekening wordt gehouden met de wensen en behoeften van het individu. Mijn Wit-Russische achtergrond is gevoed met het idee dat het voorzien in de behoefte door het toepassen van rationele ontwerpmethoden gerealiseerd kan worden. In Nederland is mij duidelijk geworden dat de kwaliteit van ruimte een ruimer begrip is en niet alleen draait om functionaliteit maar om kwaliteit als geheel. De ruimte dient in harmonie te zijn met zijn omgeving en zowel te voorzien in fysieke, functionele behoefte als in de innerlijke behoefte. Kwaliteit van een ruimte is voor mij dat aan de ruimte een dusdanige invulling is gegeven door het creëren van spanning in de interactie van architectonische elementen waardoor als het ware “leven” ontstaat.
Persoonlijk zie ik ruimte als een entiteit waarin ik verschillende rollen vervul en leef, de ruimte biedt mij bescherming en is de begrenzing van mijn omgeving. Afhankelijk van de context van de ruimte in mijn omgeving, ervaar ik deze anders. Bovenal is ruimte voor mij een plek die van invloed is op mijn bestaan.
Wat betreft mijn vorming heeft het Russische systeem sporen gevormd in mijn perceptuele referentiekader waaruit ik zelf waarneem en ervaar. Vandaar dat ik “zoek” naar normen en dat ik architectuur die duidelijk methodisch is opgezet waardeer. Aan de andere kant ben ik achter gekomen dat de zachte, niet of moeilijk normeerbare, kanten van kwaliteit in relatie tot waarneming mijn creatieve kant prikkelen, en dat deze meer passen bij de ervaring van de onbepaalde ruimte. Ruimtes, objecten krijgen betekenis door het gebruik ervan, de aanraking ermee en de associaties die deze opwekken. De objecten of ruimtes kunnen dit communiceren door hun karakter en door de in de loop der tijd hiermee gepaard gaande verkregen associatieve sporen. Een concreet voorbeeld hiervan is slijtage ontstaan door gebruik dat refereert aan de dagelijkse gewoonte. Materiaal en ruimte hebben hierdoor karakter, eigenzinnigheid en een identiteit gekregen, hetgeen een gevoel oproept, een sfeer bepaald. Dit laat zich niet in een normeerbaar kader plaatsen. Toch ben ik gefascineerd door deze, niet of moeilijk normeerbare ervaring van objecten en of ruimte. Ik ben van mening dat het samenstel van harde en zachte kwaliteiten van de ruimtelijke ervaring voor mij het uitgangspunt zouden moeten zijn voor het neerzetten van een ruimtelijke ervaring. De mate van sturing hierin is wel aanwezig, maar de ruimte voor de 'eigen' beleving door de aanschouwer dient aanwezig te blijven. Duidelijke richtlijnen en normen zijn prettig maar deze dienen niet te beperkend te werken er dient ruimte gelaten te worden aan de spanning van de 'imperfectie' het niet normeerbare, het eigenzinnige. Dit geeft karakter, identiteit, leven..

Ben ik dan een onzichtbare regisseur of juist meer een bouwer van een open podium waar de gebruiker, aanschouwer de mogelijkheid wordt geboden om zelf invulling te geven aan de mogelijkheden en ervaringen die de ruimte biedt ...?